Lees ik in het gastenboek van martijn... pvdorie

Hoi Martijn,

Zo overdreven makkelijk als het bij mij in het begin ging ("stoppen is een makkie")zo moeilijker begint het nu te worden. Nu de eerste kick van puur op wilskracht kunnen stoppen niet meer nieuw is, breekt er voor mij een nieuwe fase aan: Namelijk die van "Af en toe een sigaretje kan toch geen kwaad?". Ik verbeeld me nog steeds dat het cool zou zijn om af en toe op een hoogwaardig "kwalitatief moment" er eentje op te steken, om er daarna resoluut weer mee te stoppen. Zodra ik deze gedachte echter ventileer, komt mij dit op vermanende reacties van mijn omgeving te staan. Een voorbeeld: afgelopen zaterdag was ik met M. uit in de Jazz Alley in Utrecht. Nadat ik voor het eerst in mijn leven (en gelijk ook voor het laatst) biertjes met Jagermeister heb gedronken, was de impuls om te roken nog aardig vol te houden en te weerstaan. Helaas na Jagermeister nummer zoveel, veranderde er iets: Ik bleef onafgebroken afgunstig naar de sigaretjes van andere mensen staren. Na nog wat Jagermeistertjes was de situatie onhoudbaar geworden, ik MOEST en ZOU een trekje nemen. De beslissing was op het toppunt van de dronkenschap, en dus weloverwogen (...) genomen, nu de uitvoering nog. Want dit moest natuurlijk hoogststiekum gebeuren. Nadat ik erg subtiel M. al een paar keer had gevraagd: "Moet jij niet eens naar de wc"? |"Waarom", wilde hij weten. "Gewoon zomaar", loog ik met mijn meest neutrale gezicht. Vanuit mijn ooghoeken nam ik waar dat het barmeisje haar net opgestoken sigaret in de asbak voor mij laat liggen. De sigaretterook komt precies mijn kant op kringelen. Hij ruikt heerlijk. Zelf heeft het barmeisje daar geen weet van, want zij staat met enkele mannen wat te lachen. Op dat moment kondigt M. aan dat hij naar de wc gaat. Ik kijk hem na, als hij uit het zicht is verdwenen kijk ik eerst links van me, dan rechts. Niemand lijkt op mij te letten. Sterker nog: niemand heeft door wat ik van plan ben. Nu! Snel! Ik pak de sigaret beet en neem een hijs. Het enige wat ik waarneem is een soort van spannend schuldgevoel, lichamelijk voel ik niets. He, shit, niets gevoeld, nu moet ik er wel nog een nemen. Hetzelfde scenario herhaalt zich. Ik leg de sigaret met precisie aan de kant van het barmeisje terug in de asbak. Ze werpt mij een vragende blik toe. Ik kijk onschuldig terug. Tis toch niet zo raar dat iemand die 9 weken gestopt is, voor het eerst stiekum even een trekje neemt??

Liefs, en een kus, Jeanine (die nog steeds gestopt is)